Projekt odnosi się do archiwalnych fotografii pacjentek Szpitala Psychiatrycznego Salpêtrière w Paryżu z końca XIX wieku, dokumentujących badania neurologów takich jak Duchenne de Boulogne i Jean-Martin Charcot. Lekarze ci, wykorzystując fotografię jako narzędzie naukowe, katalogowali emocje i reakcje ciała – od elektrostymulowanych grymasów po teatralne napady histerii. Ich praktyki – łączące symulację, inscenizację i medyczną kontrolę – zainspirowały późniejsze koncepcje rozpoznawania emocji, m.in. teorię Paula Ekmana o sześciu uniwersalnych afektach.
W projekcie wskazuje się, że te archiwa – źródłowo związane z przemocą symboliczną i cielesną wobec kobiet – stały się fundamentem współczesnych algorytmów komputerowego rozpoznawania twarzy i emocji. Praktyki te, choć prezentowane jako naukowe, często opierały się na inscenizacji i uprzedzeniach. Womanhood podejmuje ten paradoks: kobiety, których emocje były reżyserowane i fotografowane, same zaczęły odgrywać chorobę, wykorzystując system do własnych celów – ucieczki, schronienia, widzialności.
Projekt stawia pytania o symulację jako formę kontroli: od metalowego pręta Duchenna po uczenie maszynowe Ekmana. Zwraca uwagę na ryzyko wynikające z redukcji emocji do danych – gdy to, co sztuczne, bierze się za rzeczywiste, a odmienne staje się błędem statystycznym.
Dublerka
