


Projekt obejmuje serię cyfrowych rysunków wygenerowanych na podstawie obrazów rekomendowanych przez algorytm asocjacyjny platformy Pinterest w odpowiedzi na zapytanie tekstowe „portret”. Zbiór ten obejmuje zróżnicowane wizualnie źródła – od wizerunków publicznych postaci po anonimowe sylwetki oraz obrazy o niejasnym lub syntetycznym rodowodzie. Czterdziesty szósty portret przedstawia artystkę medialną Hito Steyerl, autorkę pracy How Not To Be Seen, której obecność ustanawia punkt krytyczny wobec praktyk wizualnego śledzenia i klasyfikowania.
Wszystkie wizerunki zostały poddane analizie przy użyciu oprogramowania visage|SDK firmy Visage Technologies – narzędzia opartego na metodach computer vision i uczenia maszynowego. System ten, operując na uproszczonych, binarnych wizualizacjach (monochromatycznych pikselach o wysokim stopniu abstrakcji), przeprowadził klasyfikację emocji według sześciu podstawowych afektów zdefiniowanych przez Paula Ekmana, a także dokonał predykcji płci i wieku każdego z przedstawionych obiektów.
Wyniki tej analizy ujawniają ograniczenia i potencjalne ryzyka związane z automatycznym rozpoznawaniem tożsamości i stanów emocjonalnych. System, mimo deklarowanej precyzji, generuje błędne klasyfikacje: rozpoznaje fikcyjne osoby jako rzeczywiste, pomija kontekst kulturowy, błędnie przypisuje płeć i przypisuje emocje neutralne tam, gdzie reprezentowana jest historia przemocy (jak w przypadku Janiny Nowak, więźniarki Auschwitz).
Projekt problematyzuje ideę obiektywności systemów opartej na statystyce, ukazując, że akt identyfikacji w kontekście sztucznej inteligencji jest performatywny i często reprodukuje strukturalne błędy poznawcze. Wskazuje na paradoks: maszyny rzekomo "widzą więcej", a więc ich błędy zyskują pozór prawdy. Redukcja złożoności afektu i tożsamości do zestandaryzowanych wektorów danych może wydawać się neutralna, lecz w zastosowaniach nadzorczych staje się narzędziem dyscyplinującym.
Poprzez celowe nieujawnienie tożsamości wszystkich przedstawionych osób i zachętę do samodzielnego rozpoznawania, projekt oddaje głos odbiorcy, tworząc przestrzeń do refleksji nad tym, jak działa algorytmiczna percepcja i komu służy. Jednocześnie stawia pytanie o skutki, jakie niesie ze sobą pomylenie symulacji z rzeczywistością – zarówno w kontekście prywatnym, jak i systemowym.































































































